102 ik kan het niet zo goed zeggen, dus wilt u het even lezen? Er stond: vanwege dit en dat heb ik mijn essay niet ingeleverd, dus nu heb ik een 1, dus ik ga het maar niet meer doen. Dus toen heb ik gezegd: we verzinnen wel iets, jij maakt gewoon vandaag dat essay. En toen had ik het ook die dag. Door dat essay en die toets en doordat ik toen even een praatje met haar heb gemaakt heeft zij nu wel het idee dat ik haar echt gezien heb. (...) Toen voelde ik me heel tevreden, het was echt een heel intens moment voor mij. Ik dacht: ja, dat is toch heel fijn, dat zo’n meisje wat aan het begin van het jaar afwacht of het veilig is, nu zelf haar vinger opsteekt om zoiets persoonlijks te gaan zeggen. Terugblik docent: In deze les was ik niet te aanwezig. Maar soms ben ik dat wel, bijvoorbeeld bij een dagopening vorige week, ook bij deze klas, over de verkiezingen. Ik had net een of ander krantenkop gezien over Amerika dat je geen stemrecht hebt als je gedetineerd bent. En dat vond ik zo idioot! En toen zei ik ook: ja ik vind hier enorm iets van, maar dat zal ik niet zeggen. Maar dan wisten die kinderen dat natuurlijk al gelijk. (...) En toen kwam die jongen die zei: Ja maar kijk: je bent gedetineerd omdat je de wet niet volgt. En als je stemt, stem je voor iemand die wetten maakt. Dus als jij gedetineerd bent dan bepaal jij eigenlijk wie de wetten maakt die jij hebt overtreden. Nou dat vond ik echt een geniaal argument. Dus dat zei ik ook, en ook dat ik heel blij was dat iemand een tegenargument gaf. Dus ik ben wel heel erg blij dat de sfeer in de klas wel zo veilig is dat mensen gewoon tegenargumenten durven te geven. Dat is natuurlijk het allerbelangrijkste. Terugblik docent (een paar jaar later, in het nagesprek): In de allereerste groep die ik had, was er een leerling waar ik enorm veel van geleerd heb. Zij zei: ‘Ja, die mening geven … je wordt toch geacht een bepaalde mening te hebben, dus dat maakt toch niet uit.’ Ik was nieuw op de middelbare school en dacht geschokt: dat is zoals zij geconditioneerd is. Net als met die brave klas: een beetje reuring is nodig, het betekent dat iedereen kan nadenken over wat die nou echt zelf vindt en niet wat die wordt geacht te denken van mij. En eigenlijk zijn het twee dingen: niet alleen wat ze zelf vinden, maar ook dat ze een positie kunnen innemen die niet hun eigen positie is. Ik neem dan misschien wel veel ruimte in, maar ik laat ook zien: ik probeert dit te begrijpen, terwijl ik het daar misschien wel helemaal niet mee eens ben.
RkJQdWJsaXNoZXIy MjY0ODMw